The Adventures Of Dennis By Victor Dragunsky

 

Chal Re Bhoplya Tunuk Tunuk Story in Sanskrit

 तत्र सघनं वनम् आसीत् । स्थूलगुल्मैः, आम्रैः, फनाभिः, अनेकैः वृक्षैः गुल्मैः च सम्पूर्णतया आच्छादितम् आसीत् । एतावत् यत् दिवा अपि सूर्यकिरणाः वनस्य अन्तः न प्राप्नुवन् । अस्य कारणात् वने पशुपक्षिवन्यजन्तुनां व्याप्तिः बहुधा वर्धिता । (चल्ला रे भोपाले तुनुक तुनुक वृद्धा कथा)।

वनाद् अल्पदूरे मानवनिवासः आसीत् । वने व्याघ्रवृकाणां कारणात् तस्य बस्तीयाः जनाः प्राणान् हस्ते कृत्वा जीवन्ति स्म । तस्मिन् एव बस्तीयां वृद्धा महिला निवसति स्म । सा कन्यायाः विवाहात् आरभ्य एकाकी वसति स्म । सा स्वपुत्रीं बहु स्मरति स्म ।

वृद्धः अजबाई, एकस्मिन् दिने स्वस्य लेकीं गत्वा तां मिलितुं निश्चितवान्। परन्तु समस्या आसीत् यत् तस्याः लेक्की गृहं वनेभ्यः परम् आसीत् । लेक्की इत्यनेन सह मिलितुं तस्याः वनं गन्तव्यम् आसीत् ।

परन्तु वृद्धा शूरः आसीत् । सा स्वपुत्रीं मिलितुं निश्चयं कृत्वा भयभीतं वनं दिशि मिलितुं प्रस्थिता ।

सा वृद्धा वेगेन गच्छति स्म। मार्गे सा एकं वृकं मिलितवती।

सः अवदत्, “अरे! वृद्ध, अहं क्षुधार्तोऽस्मि, अहम् इदानीं त्वां खादिष्यामि।"

वृद्धा अतीव भीता आसीत् किन्तु सा तत् न दर्शितवती। सा अवदत्, “किं मम भोजनम् अस्ति ? केवलं अस्थिः एव ! अहं लेक्कीं गमिष्यामि। अहं चतुर्दिनानि यावत् तिष्ठामि। अहं घृतं रोतिं खादिष्यामि। अहं स्थूलम् आगमिष्यामि। तदा त्वं मां खादसि” इति ।

वृकः अवदत् त्वं सत्यः, परन्तु शीघ्रम् आगच्छतु। अहं प्रतीक्षिष्यामि” इति ।

सा वृद्धा अवदत्- "अतिसत्यम्!" वृकाः तां त्यक्तवन्तः।

सा वृद्धा अग्रे अगच्छत्। ततः सा एकं व्याघ्रं मिलितवती।

उवाच "वृद्धः, इदानीं त्वां खादामः।" "वृद्धा अवदत्- "वाघोबा, मम भोजनम् अस्ति वा ?

केवलं अस्थिः एव ! अहं लेक्कीं गमिष्यामि। अहं चतुर्दिनानि यावत् तिष्ठामि। अहं घृतं रोटिकां च खादिष्यामि। अहं स्थूलम् आगमिष्यामि। ततः मां भक्षयतु” इति ।

“अच्छा, साधु” इति व्याघ्रः अवदत् । परन्तु शीघ्रमेव आगच्छतु!"

सा वृद्धा अवदत्- "अतिसत्यम्!" व्याघ्रः तां त्यक्तवान् ।

वृद्धा लेक्कीं गता। कतिपयदिनानि यावत् स्थितवान्। घृतरोतिं खादित्वा सः स्थूलः अभवत् । अथ लेकिम् उक्तवान्।

“बालिकाः, अधुना अहं गृहं गच्छामि ग” लेकः अवदत्, “अम्ब, चत्वारि दिवसानि अपि तिष्ठतु।

सा वृद्धा अवदत्, “न भद्रे।

वने वृकः मां प्रतीक्षते।

व्याघ्रः मां प्रतीक्षते। बालिका मातुः चिन्ताम् अवगच्छत्। सा अवदत्, .

“अम्ब, एतत् महत् कदलीफलं गृहाण। तस्मिन् उपविशतु। अतः त्वां कोऽपि न पश्यति।" त्वं च सुरक्षिततया गृहं प्राप्स्यसि। वृद्धा कदले उपविश्य अवदत्, "आगच्छ कदली, शनैः शनैः।"

कद्दूकः पलायितः। वने एकः व्याघ्रः मिलितवान् । सः आह-कदली, कदली, वृद्धां दृष्टवती वा? वृद्धा कदलीफलात् अवदत्, “न जानामि वृद्धा। कदलीफलं गच्छामः, शनैः शनैः” इति कद्दूकः पलायितः ।

व्याघ्रः शङ्कितः अभवत् । सः अपि कदलीफलस्य पश्चात् धावितवान् । मार्गे एकः वृकः मिलितवान्। सः कदलीफलं अवरुद्धवान्। वृद्धा महिला बहिः निष्कासिता। ततोऽब्रवीत्- वृद्ध, किं मां वञ्चयसि ? इदानीं त्वां भक्षयिष्यामि” इति ।

तावत् व्याघ्रः अपि तत्र आगतः। सः अवदत्, अहं वृद्धां खादिष्यामि। “अहं खादिष्यामि” इति वृकः अवदत् । अहं खादिष्यामि इति व्याघ्रः अवदत् । तौ कलहं कृतवन्तौ। तत् दृष्ट्वा वृद्धा गुप्तरूपेण कदले उपविश्य अवदत्, "कद्दू, तुनुक्। व्याघ्रः वृकः च युद्धं कृत्वा वृद्धायाः प्राणाः रक्षिताः। (चल रे भोपल्या तुनुक् तुनुक कथा मराठी)।

संक्षेपेण कदलीफलं गच्छामः : १.

व्याघ्रं वृकं च सहितुं न शक्ष्यति इति वृद्धा अवगतवती आसीत् । संकटे अपि अजीबाई अद्भुतं युक्तिं कल्पितवान् । युक्तिः असफलः अभवत् अपि यदा व्याघ्रः वृकः च युद्धं आरब्धवन्तौ तदा सा वृद्धा प्लवमाना तस्याः प्राणान् रक्षितवती ।

चल रे भोपाल तुनुक तुनुक तुनुक अर्थ: १.

निहितार्थः १ : रणनीतिः पराक्रमात् श्रेष्ठा भवति।

तात्पर्यम् २: शत्रुः बलवान् अपि चतुरः भूत्वा संकटकाले स्वप्राणान् रक्षितुं शक्नोति।

=====================================

एका घनदाट जंगल होते. गर्द झाडी, आंबा, फणस आणि अनेक प्रकारच्या झाडा- झुडपांनी ते जंगल पूर्णपणे आच्छादले गेले होते. इतके की अगदी दिवसाही सूर्याची किरणे जंगलाच्या आतमध्ये पोहचणे शक्य होत नसे. त्यामुळे पशु-पक्षी आणि हिंस्त्र प्राण्यांचा वावर जंगलात मोठ्या प्रमाणात वाढला होता. (चल रे भोपळ्या टुणुक टुणुक म्हातारीची गोष्ट).

जंगलाच्या थोड्याच अंतरावर माणसांची वस्ती होती. जंगलातील वाघ, लांडग्यांमुळे त्या वस्तीतील माणसं जीव मुठीत घेऊन जगत असत.  त्याच वस्तीत एक म्हातारी राहत होती. तिच्या मुलीचं लग्न झाल्यापासून ती एकटीच राहत होती. तीला आपल्या मुलीची खूप आठवण यायची.

म्हाताऱ्या अजीबाईने, एक दिवस आपल्या लेकीकडे जाऊन तिला भेटायाचं ठरविले. पण अडचण ही होती की तीच्या लेकीचं घर होतं जंगलांच्या पलीकडे. लेकीला भेटण्यासाठी तिला जंगलाच्या वाटेने जावं लागत असे.

पण म्हातारी धीट होती. तिने आपल्या लेकीला भेटायचा निश्चय केला  आणि न घाबरता ती भयानक जंगलाच्या दिशेने लेकीला भेटायला निघाली.

झप झप पावलं टाकत म्हातारी चालत होती. वाटेत तिला भेटला एक लांडगा.

तो म्हणाला, “ऐ! म्हातारे, भूक लागली मला, मी खातो आता तुला." 

म्हातारी मनातून खूप घाबरली पण तिने तसे दाखवले नाही. ती म्हणाली, “माझ्यात खायला आहेच काय? नुसती हाडे! लेकीकडे जाईन. चार दिवस राहीन. तूप रोटी खाईन. जाडजूड होऊन येईन. मग तू मला खा.” 

लांडगा म्हणाला, तू बोलत तर खरं आहेस, पण लवकर ये हं. मी वाट पाहीन.” 

म्हातारी म्हणाली, "अगदी खरं!" लांडग्यांने तीला जाऊ दिलं.

म्हातारी पुढे निघाली. मग तिला भेटला एक वाघ. 

तो म्हणाला. “म्हातारे, खातो आता तुला. '' म्हातारी म्हणाली, “वाघोबा, माझ्यात खायला आहेच काय?

नुसती हाडे! लेकीकडे जाईन. चार दिवस राहीन. तूप-रोटी खाईन. जाडजूड होऊन येईन. मग मला खा.” 

वाघ म्हणाला, “बरं, बरं. पण लवकर परत ये हो!" 

म्हातारी म्हणाली, "अगदी खरं!" वाघाने तीला जाऊ दिलं.

म्हातारी लेकीकडे गेली. थोडे दिवस राहिली. तूप रोटी खाऊन जाडजूड झाली. मग लेकीला म्हणाली, 

“मुली, आता मी घरी जाते ग." लेक म्हणाली, “आई, आणखी चार दिवस राहा ना.

" म्हातारी म्हणाली, “नको ग बाई. 

जंगलात लांडगा माझी वाट बघतोय. 

वाघ माझी वाट बघतोय. मुलीला आईची काळजी समजली. ती म्हणाली, 

“आई, हा घे मोठ्ठा भोपळा. त्यात बसून जा. म्हणजे तुला कोणी बघणार नाही." आणि सुखरूप घरी पोहचशील म्हातारी भोपळ्यात बसली आणि म्हणाली, “चल रे भोपळ्या, टुणुक टुणुक.'' 

भोपळा पळत पळत निघाला. जंगलात भेटला वाघ. तो म्हणाला, “भोपळ्या, भोपळ्या, म्हातारीला पाहिलेस का रे?” भोपळ्यातून म्हातारी म्हणाली, “म्हातारीबितारी मला नाही ठाऊक. चल रे भोपळ्या, टुणुक टुणुक.'' भोपळा जोरात पळत सुटला.

वाघाला संशय आला. तोही भोपळ्याच्या मागे पळत सुटला. वाटेत भेटला लांडगा. त्याने भोपळ्याला अडवले. म्हातारीला बाहेर काढले. मग म्हणाला, “म्हातारे, मला फसवतेस काय? आता मी तुला खाणार.” 

एवढ्यात वाघही तिथे आला. तो म्हणाला, मीच खाणार म्हातारीला. लांडगा म्हणाला, “मी खाणार. '' वाघ म्हणाला, मी खाणार. दोघांचे भांडण जुंपले. ते पाहून म्हातारी गुपचूप भोपळ्यात बसली आणि म्हणाली, " भोपळ्या, टुणटुणुक. वाघ आणि लांडगा भांडत बसले आणि म्हातारीचा जीव वाचला. (Chal Re Bhoplya Tunuk Tunuk Story Marathi).

चल रे भोपळ्या टुणुक टुणुक गोष्ट सारांश:

वाघ आणि लांडग्यापुढे आपला काय आता टिकाऊ लागणार नाही हे म्हातारीला कळून चुकले होते. संकटात असताना देखील आजीबाईला भन्नाट युक्ती सुचली. युक्ती फोल ठरूनदेखील वाघ आणि लांडग्याची जेव्हा लढाई सुरु झाली तेव्हा म्हातारीने धूम ठोकली आणि स्वतःचे प्राण वाचवले. 

चल रे भोपळ्या टुणुक टुणुक तात्पर्य:

तात्पर्य १: शक्तीपेक्षा युक्ती श्रेष्ठ.

तात्पर्य २: शत्रू बलाढ्य असले तरीही हुशारीने स्वतःचा जीव संकटकाळी वाचवता येऊ शकतो.

Bud Bud Ghagri Story in Sanskrit

 एकः वानरः, एकः बिडालः, एकः मूषकः च आसीत् । ते त्रयः अतीव बलवन्तः आसन्। एकदा ते पुडिंग् कर्तुं निश्चितवन्तः। अतः सर्वे कार्यं आरब्धवन्तः। वानरः घटान् आनयत्। मूषकः सूजीं शर्करां च आनयत् । बिडालः दुग्धम् आनयत्। सर्वे मिलित्वा काष्ठानि सङ्गृहीतवन्तः। बिडालः अग्निकुण्डं प्रज्वलितवान्, सुन्दरं पुडिंगं च निर्मितम्।

वानरः मूषकः च स्नातुं ययुः । गच्छन् सः अवदत्- "मणिमवशी, त्वं खिरिं पालय" इति। स्नानं कृत्वा नदीम् आगच्छामः, ततः सर्वे मिलित्वा खीरं खादामः।"

बिडालः परिपालनाय स्थगितवान्। खीरी गन्धः गतः। मनीमौ अपि क्षुधार्तः आसीत् । सा चिन्तितवती - 'को ज्ञास्यति यदि वयं किञ्चित् पुडिंग् खादामः?'

अतः मनीमौ किञ्चित् पुडिंग् खादितवान्। तस्याः खीरः अतीव रोचते स्म। तदा मणिमौ न तिष्ठति। सा किञ्चित् अधिकं पुडिंग् खादितवती। एवं कुर्वन्ती सा सर्वाणि पुडिंग् खादितवती । ततः सा घटं आच्छादयित्वा सुप्तवस्त्रेण उपविष्टवती ।

किञ्चित्कालानन्तरं वानरः मूषकः च स्नानार्थम् आगतौ । किं यदि पश्यसि, घटः शून्यः अस्ति।

सः पृष्टवान्- "मणिमवशी, कः खीरं खादितवान्?"

मणिमौ अवदत्, "अहं बै खीरं न खादितवान्।" अहं सुप्तः आसम्।

परन्तु वानरः शङ्कितः अभवत् । सः एकं पिचरम् आनयत्। सः अवदत्, वयं एतत् कुम्भं नदीयां प्लविष्यामः। वयं क्रमेण कुम्भे उपविश्य 'अहं पुडिंग् खादामि, ततः बबल-कुम्भम्' इति वदामः। कलशस्य मज्जनसमये यः खीरं खादति सः तत् खादिष्यति।

प्रथमं वानरः कलशस्य उपरि उपविष्टवान्। स आह ।

"मया पुडिंग् खादितम्, परन्तु कलशः बुदबुदाति स्म।"किन्तु कलशः न मग्नः।

अथ मूषकः कलशस्य उपरि उपविष्टः। सः अवदत्, “मया पुडिंग् खादितम्, परन्तु कलशः बुदबुदाति स्म” परन्तु कलशः न मग्नः ।

अथ मणिमौ भीत भित् कलशस्य उपरि उपविष्टवान्। तस्याः पादौ कम्पितुं आरब्धाः । पिचरः चलितुं आरब्धवान् । सा अवदत्, .

“अहं पुडिंगं खादितवान्, यदा तु कलशः बुदबुदाति स्म” इति शनैः शनैः च कलशः मज्जितुं आरब्धवान् । मणिमौ समूहं खादितुम् आरब्धवान्। भयभीता सा "माम् तारयतु" इति उद्घोषयितुं आरब्धा! रक्ष्! अहं पुनः मृषा न वक्ष्यामि। मित्राणि न वञ्चयिष्यति।

प्रियाः बालकाः, एवं मनीमौ इत्यस्य चोरी गृहीता। इति मणिमौ इत्यस्य फजितिः अभवत्!

बड बड घागरी मराठी कथा सारांशः १.

वानरमूषकबिडालसमूहे बिडालः स्वस्य लोभप्रलोभनं प्रतिरोधयितुं न शक्तवान् । कपिमूषकौ स्नातुं गतवन्तौ किञ्चित् पुडिंगं आस्वादयित्वा सम्पूर्णं पुडिंगं भक्षयन्तौ । तस्मात् 'अहं पुडिंग् न खादितवान्' इति बिडालस्य असत्यं चिरं स्थातुं वानरः न अनुमन्यते स्म ।

बड बड पिचर कथा अर्थ : १.

तात्पर्यम् १ : १.

सदा सत्यं वदतु।

तात्पर्यम् १ : १.

अनृतं सर्वदा दण्डं प्राप्नोति।

==============================

एक होते माकड, एक होती मांजर आणि एक होता उंदीर. त्या तिघांची फार गट्टी होती. एकदा त्यांनी खीर करायचे ठरवले. त्याप्रमाणे सगळे कामाला लागले. माकडाने पातेले आणले. उंदराने रवा आणि साखर आणली. मांजराने दूध आणले. सगळ्यांनी मिळून लाकडे गोळा केली. मांजराने चूल पेटवली आणि छानपैकी खीर तयार झाली. (Bud Bud Ghagri Story).

 बुड बुड घागरी मराठी गोष्ट  Bud Bud Ghagri Story in Marathi | बुड बुड घागरी माकडाची गोष्ट | bud bud ghagri chi goshta | marathi moral story

माकड आणि उंदीर दोघे नदीवर आंघोळ करायला गेले. जाताना ते म्हणाले, ''मनीमावशी, तू खिरीची राखण कर. आम्ही नदीवर अंघोळ करून येतो, मग सर्वांनी मिळून खीर खाऊ."

मांजर राखण करायला थांबली. खिरीचा छान वास सुटला होता. मनीमाऊला भूकही लागली होती. तिला वाटले, 'आपण थोडी खीर खाल्ली, तर कोणाला काय कळणार आहे ?'

म्हणून मनीमाऊने थोडी खीर खाल्ली. तिला खीर फार आवडली. मग मनीमाऊला राहवेना. तिने आणखी थोडी खीर खाल्ली. असे करता करता तिने सगळी खीर खाऊन टाकली. मग पातेवाल्यावर झाकण ठेवून ती झोपेचे सोंग घेऊन बसली. 

काही वेळाने माकड आणि उंदीर आंघोळ करून आले. पाहतात तर काय, पातेले रिकामे. 

त्यांनी विचारले, ''मनीमावशी, खीर कोणी खाल्ली ?'' 

मनीमाऊ म्हणाली, ''मी नाही बाई खीर खाल्ली. मी तर झोपले होते.'' 

पण माकडाला संशय आला. त्याने एक घागर आणली. ते म्हणाले, ही घागर आपण नदीत उपडी ठेवू. आळीपाळीने आपण त्या घागरीवर बसायचे आणि म्हणायचे, 'मी खीर खाल्ली, तर बुडबुड घागरी.' ज्याच्या वेळेस घागर बुडेल त्याने खीर खाल्ली असे ठरेल.'' 

अगोदर माकड घागरीवर बसले. ते म्हणाले, 

“मी खीर खाल्ली, तर बुडबुड घागरी.'' पण घागर बुडाली नाही. 

मग उंदीर घागरीवर बसला. तो म्हणाला,  “मी खीर खाल्ली, तर बुडबुड घागरी.'' पण घागर काही बुडाली नाही.

मग मनीमाऊ भीत भीत घागरीवर बसली. तिचे पाय लटलटू लागले. घागर हलू लागली. ती म्हणाली, 

“मी खीर खाल्ली, तर बुडबुड घागरी.'' आणि हळूहळू घागर बुडू लागली. मनीमाऊ गटांगळ्या खाऊ लागली. घाबरून ती ओरडू लागली, '“मला वाचवा ! वाचवा! मी परत खोटे बोलणार नाही. मित्रांना फसवणार नाही.'' 

प्रिय बालमित्रांनो, तर अशा प्रकारे मनीमाऊची खिरीची चोरी पकडली गेली. अशी झाली मनीमाऊची फजिती !

बुड बुड घागरी मराठी गोष्ट सारांश:

माकड, उंदीर आणि मांजर यांच्या गट्टीमध्ये मांजरीला आपल्या हावरटपणाचा मोह आवरता आला नाही. माकड आणि उंदीर अंघोळ करायला गेले असता, थोडीशी खीर चाखून पाहता-पाहता संपूर्ण खीर फस्त करून टाकली. त्यावरून 'मी खीर खाल्ली नाही' हा मांजरीचा खोटारडापणा माकडाने जास्त वेळ टिकू दिला नाही.  

बुड बुड घागरी गोष्ट तात्पर्य:

तात्पर्य १:

नेहमीच खरे बोलावे.

तात्पर्य १: 

खोटेपणाची शिक्षा नेहमी मिळते.